چهاردهم بهمن ماه ؛ روز فناوری فضایی
هوا ـ فضا را می توان به حق شجاعانه ترین و در عین حال بلندپروازانه ترین سدشکنی دانشمندان و محققان داخلی در دوران پس از انقلاب اسلامی دانست که به جهت انحصار فناورهای های مرتبط با آن از سوی تنها چند کشور بسیار محدود، از هر جهت قابل ستایش و حتی الگویی مناسب برای سایر کشورهای منطقه و جهان به حساب می آید.
پرتاب ماهواره "سینا ۱" نخستین ماهواره ایرانی را می توان آغازی خیره کننده برای توسعه برنامه های علمی فضایی کشور برشمرد. این ماهواره به همراه یک ماهواره آموزشی روسیه و شش مینی ماهواره خارجی دیگر به وسیله یـــک فـــرونــد مــوشــک حــامــلKosmos ـM۳ از پــایـگــاه فضاییPlisetsk روسیه با موفقیت به فضا پرتاب شد تا با پرتاب موفقیت آمیز آن، جمهوری اسلامی ایران چهل و سومین کشور صاحب ماهواره در جهان لقب بگیرد. در سال ۱۳۸۵ که به حق نقطه عطف برنامه های فضایی ایران بوده است، رئیس پژوهشگاه هوافضا از پـرتـاب مـوفـقـیـت آمـیـز اولـیـن مـحـمـوله کاوش ساخت پژوهشگاه توسط یک راکت ساخت پژوهشگران ایرانی به فضا خبر داد و تنها یک سال بعد یعنی در سال ۱۳۸۶ طراحی و ساخت ریـزمـاهـواره دانـشـجـویـیAUT SAT در دانـشـگـاه امیرکبیر نویدبخش ادامه این فرآیند جذاب اعلام شد. همچنین در راستای تحقق اهداف چشم انداز بیست ساله کشور و برنامه راهبردی فضایی جمهوری اسلامی ایران و به منظور ایجاد بستر توسعه علمی و فناوری در حوزه فضا، به همت متخصصان و کارشناسان پژوهشگاه هوافضا، راکت کاوش ۲ با موفقیت به فضا پرتاب و با انجام ماموریت خود به وسیله چتر مخصوص به زمین بازگشت. دانشمندان و متخصصان فضایی جمهوری اسلامی ایران در سال ۹۱ موفق شدند با برداشتن گام بلند در عرصة فناوری پیشرفته فضایی، ارسال حیات به فضا و تحقیقات زیستی که در انحصار چند کشور معدود است را برای کشورمان به ارمغان آوردند و این موفقیت در سال ۹۲ با پرتاب کاوشگر «پژوهش» حامل دومین میمون فضایی باعث شد تا جمهوری اسلامی ایران یک گام دیگر به اعزام انسان به فضا نزدیک تر شود.
